Towarzyszą fibromialgii

Pęcherz Nadreaktywny

OAB – OverActive Bladder

Zespół nadreaktywnego pęcherza to stan, objawiający się częstym, nierzadko niekontrolowanym oddawaniem moczu. Potocznie zaburzenie to jest nazywane pęcherzem nadreaktywnym lub nadreaktywnością pęcherza. Sprawdź, jakie są objawy zespołu nadreaktywnego pęcherza i jak przebiega leczenie. Szacuje się, że zespół pęcherza nadreaktywnego (OAB – ang. overactive bladder) dotyka 16 procent dorosłych mieszkańców Polski. Pęcherz nadreaktywny występuje zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn. U mężczyzn towarzyszyć może zaburzeniom w oddawaniu moczu przy rozroście prostaty oraz zaburzeniom erekcji. Choć statystycznie liczba chorujących kobiet i mężczyzn jest podobna, to znacznie więcej kobiet leczy się z powodu pęcherza nadreaktywnego (częstość występowania wśród kobiet wynosi około 8-42 procent i wzrasta wraz z wiekiem). Przyczyny zespół nadreaktywnego pęcherza to głównie zaburzenia funkcjonowania nerwów, odpowiadających za działanie układu moczowego. Zaś zaburzenia te mogą wynikać z uszkodzeń układu nerwowego, np. rdzenia kręgowego, nieprawidłowości związanych z połączeniami nerwowo-mięśniowymi, z połączeniami międzykomórkowymi, z nadmiernym przewodnictwem czuciowym. Pęcherz nadreaktywny może też się pojawić w przebiegu takich chorób jak cukrzyca, choroba Parkinsona, Alzheimera, SM (stwardnienie rozsiane) i właśnie fibromialgia.

Jelito Drażliwe

IBS – Irritable Bowel Syndromem

Zespół jelita drażliwego to przewlekła choroba jelita cienkiego i grubego objawiająca się bólami brzucha oraz zaburzeniami rytmu wypróżnień, które nie są uwarunkowane zmianami organicznymi ani biochemicznymi. Przez zmiany organiczne rozumie się uszkodzenia strukturalne (anatomiczne) jelit, a przez zmiany biochemiczne defekty w procesach przemiany materii.

Zespół Przewlekłego Zmęczenia

CFS – Chronic Fatique Syndrome

Zespół chronicznego zmęczenia to niewytłumaczalne zmęczenie, które nie ustępuje po odpoczynku i trwa ponad 6 miesięcy. Zespół przewlekłego zmęczenia jest uważany za kolejną chorobę cywilizacyjną, jednak oficjalnie nie można powiedzieć, że to choroba, ponieważ CFS nie ma w międzynarodowym spisie chorób, jakie psychiatrzy mogą rozpoznawać.

Zespół Niespokojnych Nóg

RLS - Restless Legs Syndrome

zespół niespokojnych nóg - zespół objawów polegający na występowaniu uczucia zmęczenia i niepokoju nóg, którym towarzyszą różnego rodzaju parestezje przejawiające się jako uczucie występowania mrówek pod skórą lub uczucie pienienia się krwi w żyłach. Charakterystyczną cechą zespołu jest jego ustępowanie lub znaczne złagodzenie pod wpływem ruchu.

Zespół niespokojnych nóg (ang. restless legs syndrome – RLS, łac. asthenia crurum paraesthetica, anxietas tibiarum, opisany przez już w XVII wieku przez angielskiego lekarza Thomasa Willisa - ojca nerologii. Na początku XX wieku zespół niespokojnych nóg został opisany przed szwedzkiego neurologa Thomasa Ekboma. Zespół RLS, nazywany również zespołem Willisa - Ekboma, objawia się uczuciem dyskomfortu i niepokoju w kończynach dolnych, które pojawia się w stanie spoczynku, a ustępuje w czasie ruchu. Choroba może ujawniać się w każdym wieku. Typowy wiek zachorowania to druga/trzecia dekada życia. Objawy choroby stopniowo narastają. Pierwsze zgłoszenie się po poradę lekarską z powodu RLS ma miejsce najczęściej po 20 - 30 latach od rozpoczęcia się choroby. Dolegliwości występują głównie wieczorem, po udaniu się na spoczynek. Chory odczuwa przymus wykonywania ustawicznych ruchów kończynami dolnymi. Bardzo rzadko podobne objawy dotyczą kończyn górnych. Choroba ma zwykle przewlekły przebieg z rzadkimi okresami remisji.

Depresja

W obrazie klinicznym fibromialgii z reguły pojawiają się istotne zaburzenia nastroju. Najczęściej jest to obniżenie nastroju, a nie rzadko depresja. Fibromialgia jest przewlekłym zespołem bólowym z towarzyszącymi bardzo rozmaitymi dolegliwościami wegetatywnymi. Dolegliwości bólowe i wegetatywne albo wcale, albo bardzo słabo poddają się leczeniu. Do rozpoznania fibromialgii i rozpoczęcia właściwego leczenia często dochodzi po wielu latach trwania choroby. W tym okresie może dochodzić do uszkodzenia relacji społecznych w rodzinie, otoczeniu i w pracy. Wszystko to musi prędzej czy później wpływać negatywnie na stan psychiczny chorego. W dużej części przypadków dochodzi do znacznego obniżenia nastroju. W niektórych przypadkach rozpoznaje się depresję.

"Fibro-mgła"

"Fibro-Fogg"

Pojęcie mgły mózgowej jest dość rozmyte. Nie ma takiej jednostki chorobowej, nie określono też jednoznacznych kryteriów, na podstawie których można by mgłę mózgową zdiagnozować.

Problemy z koncentracją oraz trudności poznawcze (kognitywne) to zjawiska związane procesami umysłowymi, takimi jak myślenie i uczenie się. Jeśli chorujesz na fibromialgię możesz doświadczać tego typu problemów często określanych jako "fibro-mgła". Przede wszystkim składają się na to:

• Problemy z zapamiętywaniem i uczeniem sie nowych rzeczy
• Problemy z zachowaniem uwagi i koncentracji
• Problemy z wysławianiem się, spowolniona mowa